Zaplanowany urlop, dwutygodniowy, rodzinny....wybór padł na
Egipt...gdyż z jednej strony chciałem spróbować ponurkować a z drugiej nie
mogłem tam pojechać nie zabierając mojej Sigmy 135-400. Nadzieja, że trafią się
jakieś ptaki była silniejsza od zdrowego rozsądku…a może na odwrót :-)
Lądujemy w hotelu na obrzeżach Hurghady w porze obiadowej, po której robimy
mały rekonesans okolicy, kończący nasz pierwszy dzień pobytu w tym kraju. Nie
będę tu pisał o wrażeniach, o tym czy ten kraj przypadł mi do gustu, itp.
Napiszę wyłącznie o ptasich wrażeniach...
Pierwszy poranek zaskoczył mnie i dał nadzieję na kilka udanych ujęć. Wstaję,
wychodzę na balkon by zobaczyć Morze Czerwone a tu w ogrodzie hotelowym, wśród
palm, zieleni poluje pustułka. Piękny, mały ptak drapieżny z rodziny falco.
Poluje najprawdopodobniej na owady na pobliskim trawniku i co ciekawe nie
interesuje się turystami przechodzącymi nawet w odległości 5 metrów od niej.
Obserwuję ją przez około 10 minut, po których ptak odlatuje poza
hotel i już nie wraca. Postanawiam się zaczaić na pustułkę jutro z samego rana.
Po południu siedzę i monitoruję
plaże z nadzieją, że może zobaczę ptaki brodzące itp., ale poza mewami i
rybitwami, których zresztą nie potrafię oznaczyć nic interesującego nie widzę.
Po dwóch dniach obserwacji otoczenia, wstawania o 5 rano i
spacerowaniu po plaży w poszukiwaniu ptaków, kolejnego popołudnia idę na
niewielki cypelek gdzie gromadzą się mewy. Zbliżam się do nich bardzo powoli,
spokojnie najpierw na stojąco, później schodzę do pozycji kucającej, aż
ostatnie ok 30 metrów pokonuje czołgając się po piasku.
Leżąc przed grupą może 3 ptaków
i wykonując zdjęcia mam wrażenie, że plaża się „rusza”. Podnoszę głowę,
sprawdzam: jest plaża, fale morza, 2 ptaki – chyba mam przywidzenia…
Po kolejnej chwili leżenia ponownie mam wrażenia, że plaża się
„rusza”, że żyje i mam rację. To sprawa krabów! Dopiero teraz zauważam, że
wokoło mnie jest ich pełno, ale w momencie najmniejszego ruchu zastygają w
bezruchu i zlewają się z otoczeniem. Obserwuję je, ich śmieszne zachowanie i
robię na pamiątkę kilka zdjęć.
Tego dnia słońce zachodzi, a ja wracam do hotelowego pokoju.
W kolejnych 2 dniach wybieram się codziennie o 5 rano na plażę,
na wspomniany wcześniej cypelek. Leżę tam czekając na ptaki, czekając, że może
przyleci coś innego, ciekawszego, brodzącego, może mała czapla, którą widziałem
dzień wcześniej przelatującą nad hotelem. Niestety nic takiego się nie pojawia, za to mogę
poobserwować mewy białookie, rybitwy bengalskie i mewy przydymione.
Pewnego dnia, w połowie 14 dniowego pobytu wracam popołudniem z
wycieczki morskiej i wchodzę na teren ogrodu hotelowego i momentalnie staję jak
wryty. Na trawie „pasą się” czaple złotawe.
Niewiele myśląc biegnę do pokoju, zakładam Sigmę 135-400 i
zbiegam do ogrodu, do Czapli. Początkowo są nieufne w szczególności do osób,
które zatrzymują się aby im się przyglądać. W przypadku turystów tylko
przechodzących nawet nie zwracają na nich uwagi.
Nie poddając się cierpliwie czekam (wśród gapiących się na mnie
turystów – chyba byłem dla nich ciekawszym tematem niż same czaple) na
odpowiedni moment aby wykonać kilka zdjęć, który przychodzi chwilę później.
Robiąc zdjęcia zauważam, że pogoda się zmienia i od gór, od
Pustyni Arabskiej idzie burza piaskowa, co więcej poczułem krople deszczu (w
Egipcie deszcz!)!!!
Sytuacja cały czas się zmienia, z jednej strony czaple, z
drugiej gwałtownie zmieniająca się pogoda a teraz jeszcze pustułka, która nie pokazywała
się przy hotelu przez ostatnie dni, teraz poluje między czaplamiJ
Nie poddałbym się w próbach stworzenia ciekawych i w miarę
naturalnych ujęć ptaków w ogrodzie hotelowym bez urbanistycznych elementów w
tle, lecz uczucie padających ziarenek piasku na skórze zaczyna mnie martwić.
Postanawiam zakończyć zdjęcia i zsuwam mój zoom z ogniskowej 400
do 135mm. Podczas „chowania” się obiektywu czuje delikatny zgrzyt, zamieram,
wiem, że nie wróży to nic dobrego. Po głowie przelatują tysiące pytających i
niepokojących myśli. Ciśnienie we mnie rośnie….dla sprawdzenia czy wszystko
„ok” chce wysunąć zoom a on ani drgnie. Próbuje jeszcze raz, nic, kolejny raz
nic….w głowie mam jeden wielki mętlik, ale próbuję w tej kryzysowej sytuacji
myśleć racjonalnie. Zabieram sprzęt do pokoju i tam na spokojnie zaczynam go
oglądać, wysunąć….NIC!! ANI DRGNIE!!!
Jestem zrozpaczony, ale zaczynam sobie mówić, nie przejmuj się,
to nie tragedia, wrócę do Polski i oddam obiektyw do serwisu – i tak sobie
wmawiam a dzień się kończy….
Myślałem, że po tym incydencie będzie z górki…ale nie, przyroda
nie jest dla mnie łaskawa albo inaczej, włącza się standardowa złośliwość
wszystkiego co mnie otacza….
Do końca wypoczynku ptaki atakują mnie ze zdwojoną siłą, mnie
bezbronnego, bo bez obiektywu, którym mógłbym im zrobić zdjęcie.
Teraz co dnia czaple są w ogrodzie hotelowym i to w
zastraszających ilościach, nawet po 20 sztuk i pasą się jak polskie krowy na
łąceJ. Co drugi dzień przylatuje
pustułka i poluje między nimi a co najgorsze to pojawiają się żołny i to w
stadach po 5, 10, 15 a nawet 25 sztuk. Jednego dnia udaje mi się podejść do
jednej z nich, jest w odległości 5 m ode mnie a ja…bez sprzętu.
Na dobicie mnie, któregoś dnia ląduje czajka szponiasta i jak na
złość nie chce odlecieć….
Tak kończą się moje przygody w Egipcie, moje przygody z ptakami
i sprzętem…..zostają mi wspomnienia, niezrealizowane kadry i jeszcze serwis
SigmyJ
